ทำไมถึงอ่านนวนิยาย แล้วทำไมบางเรื่องถึงตรึงใจคนได้นับสิบๆปี

ทำไมถึงอ่านนวนิยาย ทำไมบางเรื่องถึงตึงใจคนได้นับสิบๆปี

ว่าด้วยสิ่งประโลมใจ ดูอาจจะเป็นศัพท์เก่าที่เยาวชนรุ่นใหม่ทำคิ้วขมวดหรือหากเบามารยาทอาจจะถึงเบ้ปากมองบน (อ่านแล้วขำแต่เป็นมารยาทที่สาหัสเมื่อปรากฏขึ้นจริง) ทำไมอ่านนิยายบางเรื่องแล้วอิ่มใจไม่ใช่ความสวยของตัวเอกเพราะนิยายนิทานล้วนใจจินตนาการตามอักษรที่เรียกว่าอักษรศิลป์ คือสามารถสร้างภาพจากการบรรยายยิ่งกว่านั้นคือการสร้างความรู้สึกต่อเนื่องจากวรรคหนึ่งไปอีกวรรคอย่างมีจังหวะ สิ่งใดที่ถูกวางไว้ในนวนิยายที่จะประโลมใจผู้อ่าน            นอกจากที่กล่าวมาข้างต้นแล้วการปรุงรสด้วยความกรี๊ดกร๊าดนั้นทำให้หัวใจอิ่มและคล้อยตามไม่ได้ ยกเว้น ความสมบูรณ์ด้วยเหตุและผลความต่อเนื่อง*พอดี ตลอดจนการกระทำของตัวละครที่ล้วนมีที่มาที่ไป จนกล่าวได้ว่าดุจเดียวกับนวนิยายยุคเก่าคุณค่าที่แทรกในนิยายแต่ละเรื่องคืออะไรสิ่งนี้จำเป็นในจรรยาบรรณคนเขียน ซึ่งจะสะท้อนออกมาในบทต่างๆ อาจไม่โจ่งแจ้งแต่ทำให้เข้าใจได้ไม่ยาก สิ่งหนึ่งที่ควานหาในหนังสือแต่ละเล่มคือข้อดี และข้อดีที่ควรมีคือการยกย่องและยึดถือคุณธรรมในการดำรงชีวิต ผ่านตัวละครเอก ไม่ว่าจะเป็นกำพร้า ที่อาจเป็นบทเก่าๆก็ยังคงมีความดี การถือความกตัญญูเป็นที่ตั้ง ทำให้แม้จะต้องทำในสิ่งที่ฝืนใจ การสำนึกถึงผู้มีพระคุณและน้อมใจยอมรับการที่ตัวเอกที่ดำรงตัวอยู่ในศีลธรรมอันดีกระทำสิ่งที่ถูกต้อง และน่าเอาเป็นตัวอย่าง จึงทำให้หนังสือนั้นไม่เป็นแค่นวนิยายประโลมโลกย์ธรรมดาๆ